درکرم خانه حق سفره به نام حسن است           عرش تا فرش خدا رحمت عام حسن است

بی حـرم شد که بدانند همه مادری است            ورنه در زاویه عرش، مقام حسن است

هـرکـــه آمـــد به در خـانــۀ او آقـا شـد            ناز عشـاق کـشـیدن ز مرام حسن است

حرم و نام و وجودش همه شد وقف حسین            هر حسینیه که برپاست خیام حسن است

دست ما نیست اگر سـینـه زن اربـابـیـم            این مـسلمانی ایران ز کلام حسن است

هرکه خونش حسنی شد ز خودی حرف شنید           غربت از روز ازل بادۀ جام حسن است

تا زمــانی که خــدائی خـدا پـا برجـاست            پرچم حُسن حسن در همه عالم بالاست